Bunlardan birisi halk deyimiyle Behri, birisi Nuroş, birisi ise Durdağı idi. Dördüncüsü ise Dımbıl idi ki bu sima Ankara’da vefat ederek orada defnedildi.
Kağızman’ın unutulmayan ve her zaman sözü edilen bu simaları yine halk tabirince sefik insanlardı. Bunlara deli diye de hitap edenler olurdu. Ama bu insanlar Kağızman’ın vazgeçilmez renkleriydi. Şaka timsalleriydi. Halk bunlarla dalga geçer gibi görünse de, şakalaşsa da severek bağrına basar, onları korur, sever, ekmeğinden ekmek, yemeğinden yemek verir, istedikleri zaman para yardımında bulunurlardı.
Bahri’nin, Nuroş’un ve Durdağı’nın yaşlılık zamanlarında bakımlarını, koruyuculuğunu, beslenmelerini, barınaklarını Kağızman Belediyesi üstlendi. Öldüklerinde halk cenazelerini kaldırarak Fatiha okudu, rahmet dileklerinde bulundu. Mezarları ise hayırseverler tarafından yaptırıldı. Kendilerini gitti fakat anıları ve adları kaldı.
Kağızman’ın bu renkli simaları fotoğraflarıyla işyeri takvimlerine renk kattılar. Mekanları cennet olsun. Bahri’yi, Nuroş’u, Durdağı’yı, Dımbıl’ı kim unutabilir ki? Bu isimler uzun yıllar hatırlanacak.
Sait KÜÇÜK